Uit een e-mail aan mijn lector B:
Overigens blijkt Steyler als
roman in wording nog steeds verrassende zaken voor me in petto te hebben. Zoals
ook ‘de werkelijkheid’, als je goed kijkt, vol cadeautjes zit.
Zo ijlt Mathieu op een
ochtend door Les Eyzies op zoek naar de uit zijn hotelkamer verdwenen Lily Lee
– misschien herinner je je dat. Hij zoekt haar in allerlei winkels en andere
zaken.
Hij komt daarbij ook langs
de zaak van Godard.
Waarom
heette de spécialiste du foie gras met zijn blauwe luifels Godard? Omdat ik
overal een aanwijzing in wilde zien? Van wat?
Dus dat vroeg ik me als herlezer hierbij ook af. Godard…?
En opeens, ‘zomaar’, zag ik gisteren
het verband tussen de dubbele voornaam van de cineast Jean-Luc Godard met de schilder
Luc (Herder) en diens in China verblijvende zoon John, plus dat ik besefte dat
Godard La Chinoise had gemaakt, over maoïstische studenten die een
terreuraanslag beramen, een film die losjes gebaseerd is op Duivels van
Dostojevski… Zoals je begrijpt kwam ook dat in mijn Steylerkraam te pas.
En na vier maanden staat er nu dit:
Waarom
heette de spécialiste du foie gras met zijn blauwe luifels Godard? ‘Jean,’
dacht ik, ‘Luc’ en ‘La
Chinoise.’
Omdat ik overal een aanwijzing in wilde zien? Van wat?
Ik beschouw het als een opwekkend teken, ervaar het in elk geval telkens
als een verblijdende surprise wanneer een roman in wording op deze wijze zijn
auteur een handje helpt.
‘Non ha l’ottimo artista alcun
concetto / c’un marmo solo in sé non circonscriva […]’ - Michelangelo
Hartelijke groet,
H
